Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΗΛΕΚΤΡΟΔΗΓΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑΣΥ


Αξιότιμοι κύριοι ,Χριστός Ανέστη.

Όπως γνωρίζετε στην ιδιοκτησία της ΑΜΕΛ υπάγεται και το ιερό παρεκκλήσιο του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου,ένα κτίσμα που ως προκύπτει από την σχετική βιβλιογραφία  είναι του 17ου-18ου αιώνος καμαροσκεπής βασιλική με κεραμοστέγη,στο οποίο για εκατονταετίες λειτουργούσαν ευλαβείς ιερείς μεταξύ των οποίων και ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς.Το ιστορικό εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλήτου,το οποίο παραμένει ασάλευτο στο χρόνο,εδώ και δώδεκα χρόνια είναι ερμητικά  κλειστό και παραδίδεται στην υγρασία και στη γενικότερη φθορά.
Θεωρούμε λοιπόν πως πρέπει να κάνουμε ΟΛΟΙ κάτι ώστε να αποκατασταθούν οι ζημιές και να ξαναλειτουργήσει,τόσο για την εταιρία μας όσο και για τους κατοίκους των Σεπολίων,οι οποίοι εναγωνίως το περιμένουν μετά και την ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής που κατακλείσθηκε από πλήθος κόσμου(μπορείτε να δείτε σχετικό φωτογραφικό υλικό στο διαδίκτυο,στο μπλογκ ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΕΠΟΛΙΩΝ).
Κύριοι,με αγωνία μήπως καταρρεύσει το εκκλησάκι,θερμώς σας παρακαλούμε και εσάς και όλα τα μέλη της διοίκησης της εταιρίας όπως επισπεύσετε τις διαδικασίες της αναστύλωσης του ναυδρίου.
Εμείς προτιθέμεθα να συγκεντρώσουμε χρήματα από το υστέρημά μας  και να προσφέρουμε εθελοντική εργασία στον Άγιο Δημήτριο.Την αγαθή προαίρεση των ηλεκτροδηγών την έχετε δει στην πράξη με τον εξωραισμό του ναυδρίου σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Είθε ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος να δίνει κάθε ευλογία σε σας και στην οικογένειά σας.

Με εκτίμηση

 οι ηλεκτροδηγοί του ΜΕΤΡΟ(ακολουθούν τα ονόματα και οι υπογραφές 160 συναδέρφων)

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

«Μάχου ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος»


Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς
A! α ἐκλογαί, αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἐπί ἑβδομήκοντα ἔτη ἀσχολία μας, ἀφ’ ὅτου ἠλευθερώθημεν, ἀφ’ ὅτου δηλαδή μεταλλάξαμεν τυράννους, τούς ὁποίους διά τῶν ἐκλογῶν φανταζόμεθα ὅτι ἀντικαθιστῶμεν τάχα συχνότερον»
(Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης)
Τό νεοελληνικό κράτος τό ἐλευθέρωσαν οἱ Ἕλληνες, ἀλλά τό «ἔστησαν» οἱ Βαυαροί καί τό κυβερνοῦν 10-15 οἰκογένειες, δυνάστες- δυναστεῖες πολιτικῶν. Τό κράτος αὐτό, ἀντί νά ἀναδείξει τίς ἀρετές τοῦ λαοῦ, τήν ἀντοχή, τήν καρτερία, τό πνεῦμα θυσίας καί αὐταπάρνησης, πού τό κράτησαν ὄρθιο στά χρόνια της πολυαίωνης σκλαβιᾶς, «φρόντισε» νά ἐκλύσει τίς χειρότερες ροπές του καί νά ὑποσκάψει τόν ἐσώτερο χαρακτήρα του, τό φιλότιμό του.
Ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα τοῦ ἐλευθέρου βίου του, οἱ δαίμονες τῆς πατρίδας, οἱ πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τόν λαό σέ κομματικά σουλτανάτα. «Οἱ πολιτικοί μας καί οἱ ξένοι τρώγονταν καί καθένας κοίταζε νά περισκύση ἡ δική του φατρία. Ἄλλος τό ἤθελε Ἀγγλικόν, ἄλλος Ρούσικον, ἄλλος Γαλλικόν…τήραγαν νά πάρουν κάνα λεπτό, ὅτι εἰς τήν Ἑλλάδα ηὔραν ἁλώνι ν’ ἁλωνίσουν».(Μακρυγιάννης).Τό κράτος αὐτό τό ἀνέστησε τό αἷμα τοῦ λαοῦ του, μέ τούς πολέμους τοῦ ’12-’13, γιά νά ἔρθουν μετά οἱ ἄπληστες κομματικές συμμορίες, νά τό βυθίσουν στό Διχασμό καί νά....

 τό ὁδηγήσουν στό μικρασιατικό σφαγεῖο. Τό κράτος αὐτό εἶδε τόν ἀνθό του νά πολεμᾶ μέ ἡρωισμό, στά βουνά τῆς Ἠπείρου καί τῆς Μακεδονίας, αὐτοκρατορίες ὁλάκερες, γιά νά βρεθεῖ μετά ἀπό ἔξι χρόνια ἐμφυλίου αἱματοκυλίσματος, ντροπιασμένο, ἐρειπωμένο «παλιοψάθα τῶν ἐθνῶν». Γιατί; Γιά τό ποιά «φατρία θά περισκύση».
«Ά, ναί, πόσες ἀνόητες μάχες, ἡρωισμοί/ θυσίες καί ἧττες κι ἄλλες μάχες, γιά πράγματα πού κιόλας ἦταν ἀπό ἄλλους ἀποφασισμένα», θρηνεῖ ὁ Ρίτσος στήν «Ἑλένη». Τό κράτος αὐτό ἐδίωξε τά καλύτερα παιδιά του στά ξένα καί στοίβαξε τά ὑπόλοιπα σέ τρισάθλιες τερατουπόλεις, μεταβάλλοντας τά σέ κομματικά ὑποζύγια τυχοδιωκτῶν καί ἀπατεώνων. Τό κράτος αὐτό μέ ἐκφυλιστική ἀπάθεια καί δειλία ἀνέχτηκε ἕνα σφύζον καί θαυμαστό κομμάτι τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τήν Κύπρο, νά δολοφονεῖται, νά ποδοπατεῖται καί νά δηώνεται ἀπό τίς ὀρδές τοῦ Ἀττίλα. Τό κράτος αὐτό, ἀντί νά συνέλθει ἀπό τήν καταστροφή, ἐπανέφερε τούς ἴδιους «ἐθνοσωτῆρες» καί τά ἐκγονά τους γιά νά συνεχίσουν ἀπτόητοι τό ψεύτισμα τῶν ψυχῶν καί τήν διάλυση τῆς πατρίδας. Καί βαπτίζει, τούς διαγουμιστές τῆς ἑλληνικῆς νήσου, φίλους καί τούς στηρίζει ἀναίσχυντα στήν ἐπέλασή τους πρός τήν Δύση. Τό κράτος αὐτό ἀνέχθηκε μία δράκα σλαβοτουρκόγυφτων νά μαγαρίζει τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας καί νά τούς ἐκλιπαρεῖ ψοφοδεῶς γιά συνεννόηση καί διακανονισμό.
Τό κράτος αὐτό ἐπέτρεψε σέ μία ὀλιγομελῆ, ἄνομη ὁμάδα καλαναρχῶν, νά μετατρέψει τή διασκέδαση καί τήν ἐνημέρωσή του, σέ διδασκαλεῖο ἠθικῆς παραλυσίας καί διαφθορᾶς. Τή παιδεία, τά σχολειά σέ μάνδρες ἀναξιοκρατίας, ἀφιλοπατρίας καί ἀπιστίας, μπουκώνοντας τά παιδιά μέ ἄχρηστες γνώσεις καί γεμίζοντας τά «μέ μία ἀρρωστιάρικη ἀνησυχία, γιά τό πῶς θά βγάλουν τό ψωμί τούς μονάχα». Τό κράτος αὐτό καταμόλυνε ἀκόμα καί τήν Δικαιοσύνη «πράγμα πολλῶν χρυσίων τιμιώτερον» κατά τόν Πλάτωνα. Οἱ ἀνεπάγγελτοι, ἐπαγγελματίες πολιτικοί, ὅταν κρίνοντα γιά ἀτασθαλίες, παράγοντες τοῦ ἀντίπαλου κόμματος, ἐκθειάζουν τήν ἀνεξαρτησία τῆς Δικαιοσύνης. Ὅταν λογοδοτοῦν οἱ ἴδιοι, προπηλακίζουν τή Δικαιοσύνη καί διαπομπεύουν τούς λειτουργούς της ἐκτοξεύοντας ὕβρεις καί ὀνειδισμούς. Τό κράτος αὐτό κομματικοποίησε τίς «ἔνστολες» δυνάμεις τοῦ τόπου, διαβρώνοντας τήν ἐπαγγελματική τους συνείδηση. Τά νέα ἰδεώδη τῶν στρατιωτικῶν εἶναι οἱ γρήγορες προαγωγές καί οἱ διοικήσεις. Τό κράτος αὐτό ἐμπορευματοποίησε τόν ἔξοχο πολιτισμό μας. Ἡ ἑλληνική μουσική παράδοση ψυχομαχεῖ. Τήν περιφρονοῦν οἱ ἑλληνόπαιδες, τήν μυκτηρίζουν ὑποτονθορίζοντας (=μουρμουρίζοντας) τίς «μουσικές δημιουργίες» τῶν διαφημιστῶν. Κατάντησε τήν νεολαία νευρόσπαστο, λικνιζόμενη στούς ρυθμούς τοῦ κάθε μασκαρά, πού ὑποδύεται τόν καλλιτέχνη. Τό ἀνίκανο κομματικό κράτος διέφθειρε τήν γλώσσα μᾶς «ἐργαλεῖο μαγείας καί φορέα ἠθικῶν ἀξιῶν» (Ἐλύτης). Ἀπό τόν 19ο αἰώνα ἀκόμη ὁ συγγραφέας Χουρμούζης διεκτραγωδεῖ καί γράφει γιά τά ἐκτρώματα τῆς γλωσσικῆς ξενομανίας τῶν Ἑλλήνων: «Συμπεριφορά γελοιωδεστάτη…ξιπασμένων ὀψιπλούτων ἀηδεστάτη ἐπίδειξις! Πτωχοαλαζονεία ἀξία οἴκτου, γλώσσα παρδαλή!».
Τό κομματικό αὐτό κράτος νοικιάζει μισθοφόρους «ψευτοδιανοούμενους», γιά εὐνουχισμό τῆς κοινωνίας καί ἅλωση τῶν ψυχῶν. «Γνωρίζω μερικούς ὅπου σχεδόν ἐντρέπονται νά λέγωσιν ὅτι εἶναι Ἕλληνες!» ἔγραφε ὁ Ἀνώνυμός της «Ἑλληνικῆς Νομαρχίας».
Τό ἀνίσχυρο καί καχεκτικό αὐτό κράτος τῆς «βαλκανικῆς ἐπαρχιωτίλας», τό ἔσυραν κάποιες ἀδηφάγες συντεχνίες στήν ὀργάνωση τῶν κατ’ ὄνομα Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων, ροκανίζοντας δισεκατομμύρια, πού θά μποροῦσαν νά διοχετευτοῦν σέ κοινωφελῆ καί ἐθνωφελῆ ἔργα.
Τό κράτος αὐτό φέουδο τῆς ἀσημαντοκρατίας, τῆς οἰκογενειοκρατίας  καί τῆς κομματολησταρχίας καταδιώκει τά καλύτερα παιδιά τοῦ στέλνοντας τά δουλοπάροικους στίς Φραγκογερμανίες καί στίς Αὐστραλίες.
Βυθίζει τούς γονεῖς στόν καημό τῆς ξενιτιᾶς, στερώντας ἀπό τό λαό πλοῦτο ἀειφόρο καί περιουσία ἀνεκτίμητη. Γιατί; Γιά νά σώσουν τό παλιοτόμαρό τους οἱ νεκροσιτοι, οἱ ἐρεβομανεῖς, οἱ καντιποτένιοι πού κοπροκρατοῦν τό μέλλον μας. «Δυστυχισμένη Ἑλλάς! δυστυχισμένοι Ἕλληνες! Ἀναθεματισμένοι Κυβερνῆτες». Θρηνεῖ καί ὀδύρεται ὁ ἀθάνατος Μακρυγιάννης, ἔβλεπε ὁ γερό-στρατηγός τίς προκοπές τῶν «μακιαβέληδων» τῆς πολιτικῆς.
 Ἡ πατρίδα στήν κόψη τοῦ ξυραφιοῦ, μέ τά θεριά γύρω της νά ἀλυχτοῦν καί αὐτοί τρώγονται σάν τά σκυλιά. Μήν χάσουμε τήν εὐρωπαϊκή μας πορεία, πιό βαθιά στοῦ κακοῦ τήν σκάλα. «Ἡ βλακεία, ἡ ἐγωπάθεια, ἡ μωρία καί ἡ γενική ἀναπηρία τῆς ἡγετικῆς τάξης στή σημερινή Ἑλλάδα σέ φέρνει στήν ἀνάγκη νά ξεράσεις…» ἔγραφε στό «πολιτικό ἡμερολόγιό» του ὁ σοφός ποιητής μᾶς Γ. Σεφέρης.
Δέν φεύγουν τά σάβανα πού ἁπλώθηκαν πάνω ἀπό τόν γαλάζιο ὁρίζοντα τῆς πατρίδας μας μέ ἐκλογές. Ὁδεύουμε «ἀργόσυρτα» πρός ἀφανισμό. (Μέ κυβέρνηση τόν ΣΥΡΙΖΑ, ὄτε καί ἄν, ἴσως βιώσουμε τό εὐαγγελικό «…καί ἔσται ἡ ἐσχάτη  πλάνη χείρων της πρώτης». Οὔτε βέβαια θά φερθοῦμε ὡς κύνες ἐπιστρέψαντες ἐπί τό ἴδιον ἐξέραμα. ΠΑΣΟΚ πρωτίστως καί ΝΔ πρέπει νά ἐξαφανιστοῦν. Νά τελειώνουμε μέ τήν πλατωνική «νόσον τῆς πόλεως»). Στό σημεῖο πού εἴμαστε μόνο μία λύση ὑπάρχει: Ἐπανάσταση τοῦ λαοῦ. Ἐφ’ ὅσον οἱ ἀποφάσεις τῶν ἀνίκανων κυβερνητῶν ἀκυρώνουν, στήν οὐσία, τήν ἐπανάσταση τοῦ ’21 καί μᾶς ὑποδουλώνουν στή ἀνθρωποφαγικές συμμορίες τύπου ΔΝΤ, τόν δρόμο μας τόν δείχνουν οἱ ἡρωικοί πρόγονοί μας: ἐπανάσταση, παλλαϊκή ἐξέγερση.
Οἱ λαοί τῆς Εὐρώπης «προσηλώνοντες τούς ὀφθαλμούς τούς εἰς ἐμᾶς, ἀποροῦν διά τήν ἀκινησίαν μας». «…ἡ Πατρίς γυμνή δεικνύει τάς πληγᾶς της καί μέ διακεκομμένην φωνήν ἐπικαλεῖται τήν βοήθεια τῶν τέκνων της… Ἄν λοιπόν ἀπό ἀξιόμεμπτον ἀβελτηρίαν ἀδιαφορήσωμεν, ὁ τύραννος γενόμενος ἀγριώτερος, θέλει πολλαπλασιάση τά δεινά μας καί θέλομεν καταντήση διά παντός τό δυστυχέστερον πάντων τῶν ἐθνῶν». Ἡ ὥρα ἦλθεν.  Ἡ ἐπαναστατική προκήρυξη –«Μάχου ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος» εἶναι ἕτοιμη. Τήν ἔγραψαν μέ τό αἷμα τούς οἱ ἀθάνατοι ἀγωνιστές τοῦ Εἰκοσιένα…
(Καί, πρός Θεοῦ, δέν μιλάω γιά αἱματοκύλισμα. Ἀπό τό ἔπος τοῦ ’40, εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ὁ λαός ὁμονοεῖ, γεγονός πού ἐπιμαρτυρεῖ τήν κρισιμότητα τῶν στιγμῶν)

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Το όνειρο του ...αναποφάσιστου :"Να ‘μουν το Μάη ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιούνιο Καμμένος, όλους τους μήνες φωνακλάς και αγανακτισμένος"



 
Μπορεί ο παραπάνω τίτλος να φαίνεται ως ένα απο τα συνηθισμένα ευφυλογήματα που χρησιμοποιούν τα ιστολόγια προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή των περαστικών, όμως δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι διαφορετικό για να περιγράψω σε μία φράση τον τρόπο σκέψης του συμπολίτη μου που κάποιοι τον ονόμασαν, "αναποφάσιστο", "μετακινούμενο" κλπ.
Μιλώ για εκείνον τον συμπολίτη μου,

που αγανάκτησε με την προδοτική και δωσίλογη συμπεριφορά των μονοκομματικών και τρικομματικών - δικομματικών κυβερνήσεων της τελευταίας διετίας, για εκείνον που οργίσθηκε με το ξεπούλημα της πατρίδας του, για αυτόν που κατέβηκε μαζί μου στις πορείες, που έφαγε κάμποσα χημικά και ξύλο απο τα ΜΑΤ, για εκείνον δηλαδή τον Έλληνα που φώναζε και μούτζωνε διαλαλώντας παντού πως ξύπνησε και απο πρόβατο έγινε πολίτης.

Αναφέρομαι σε εκείνον τον συμπατριώτη μου που με λοιδορούσε και με κορόϊδευε όταν του έλεγα πως δεν φτάνει να μιλάς γενικά και αόριστα για ελευθερία και δημοκρατία, χωρίς να θέλεις να μάθεις ποιά είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους.


Μιλώ για αυτόν που κουράστηκε να βολοδέρνει ανάμεσα στα ΜΑΤ και τους κουκουλοφόρους, στα πανώ και τις φωτιές.


Για αυτόν τον Έλληνα που θόλωσε η ματιά του απο τα καπνογόνα της νεοεποχήτικης ρητορείας των γελωτοποιών της εξουσίας.


Για εκείνον που έστρεφε το κεφάλι σαν τον τρελό ,μια στα βοθροκάναλα του εθνομηδενισμού και του "νέου πατριωτισμού" και μιά στους κράχτες των σκοτεινών καταγωγίων με την "πατριωτική" ταμπέλα.


Με τέτοια θολή ματιά και σύγχυση, ήταν αναμενόμενο ότι θα χάριζε πιστοποιητικά "δημοκρατικής νομιμότητας" στη συμμορία του Μιχαλολιάκου και "αριστερωσύνης" στο πολυκατάστημα του Τσίπρα.


Ναι, δεν "αγόρασε " τα ληγμένα πολιτικά προϊόντα των δωσίλογων της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας ,όμως αυτό δεν σημαίνει ότι απέφυγε τα "γεννόσημα" που του πλασάρισαν με πονηριά τα επιτελεία των Βρυξελιωτών πρεζεμπόρων.


Και τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός των εκλογών, μη ξέροντας αν πρέπει να πανηγυρίσει ή να κλάψει, κάθεται χαυνωμένος στον καναπέ περιμένοντας να βγάλει άκρη απο τα τηλεπαραθύρια του άμβωνα της "Νέας Εποχής".


Όταν παλιά ο Έλληνας διψούσε για ελευθερία , έβγαινε ο ίδιος έξω για να τη βρεί .Έξω στον καθαρό αέρα ,πατώντας γερά στη γή και βλέποντας με ελπίδα και σιγουριά τον ουρανό.


Η πίστη του στο Χριστό ήταν εκείνη που του έδωσε δύναμη και καθαρή ματιά για να αγωνιστεί και να ξαναπάρει πίσω την κλεμμένη ελευθερία.


Δεν έψαχνε ανάμεσα στους κοτζαμπάσηδες να βρεί εργολάβο για να του αναθέσει, αυτό που ήταν δική του δουλειά και υποχρέωση.

Δεν ακολουθούσε απο πίσω κάθε μεταμφιεσμένο Καραγκιόζη που του παρίστανε τον αγωνιστή , τον πατριώτη , τον "οραματιστή του Έθνους".

Το "Οκταήχι", το "΄Βαγγέλιο" και την ιστορία του ,δεν τά ΄μαθε απο τους Τούρκους, τους φραγκολεβαντίνους "Ναϊτες" του Μέτερνιχ και της "Ιερής Συμμαχίας" , ούτε απο τους "ουδέτερους" ορθολογιστές του Κοτζαμπασαίικου, αλλά απο κάποιους σαν τον Άγιο Ευγένιο τον Αιτωλό (Γιαννούλη) που έδειχνε στο σκλαβωμένο ποίμνιο ποιοί ήταν οι "λυκόμορφοι φορολογητές" και ποιοί οι συναγωνιστές του.


Αφήσαμε τον Μακρυγιάννη και τον Παπουλάκο,τον Κολοκοτρώνη και τον Καποδίστρια που ήταν η σίγουρη "μαγιά" του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα και "πιάσαμε προζύμι" απο τις κοπριές του Μιχαλολιάκου και τα τσόφλια του προτεσταντικού ΣΥΡΙΖΑ.


Καταντήσαμε να γίνουμε οι παλιόψαθες του ενός και του άλλου ξένου ή ντόπιου μασκαρά θεωρώντας επιτυχία και "επανάσταση" την ...διαπραγμάτευση με τον τύρρανο.


Εύχομαι στις επόμενες εκλογές (αν γίνουν ποτέ) ο ελληνικός λαός να σκεφτεί πρώτα απο όλα αν θέλει να στείλει στη "νέα βουλή" εκπροσώπους ή εργολάβους, υπερασπιστές ή διαμορφωτές της αλήθειας, αγωνιστές και συμπαραστάτες του ή συμβούλους και διαχειριστές της μιζέριας του.


Αν κάποιος απο σας που διαβάζετε αυτές τις αράδες θέλει πραγματικά σοφές απαντήσεις, του συστήνω να διαβάσει τον "Ηλίθιο" του Ντοστογιέφσκι.


πηγή 

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

MΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΣΕΠΟΛΙΩΝ









Η πόρτα του Αγίου Δημητρίου ανοιχτή για πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια,περιμένει τους πρώτους προσκυνητές.




Οι ηλεκτροδηγοί του Μετρό καταφθάνουν πρώτοι.



Ο ναός ηλεκτροφωτισμένος,ύστερα από αστραπιαίες ενέργειες της διοίκησης του Μετρό και τις φιλότιμες προσπάθειες των ηλεκτρολόγων των κτιριακών.



Η Παναγιώτα και ο Μιχάλης ετοιμάζουν το ναό να υποδεχτεί τον Επιτάφιο της Παναγίτσας της Κολοκυνθούς και τους προσκυνητές.



Ο Μιχάλης ανάβει τα καρβουνάκια για να προσφέρουμε θυμίαμα στο Χριστό μας.



Το καντηλάκι  αναμμένο ξανά, μετά από 12 χρόνια.



Κώστας και Παναγιώτα στις τελευταίες ετοιμασίες.



Κεράκια αναμμένα στο περίβολο του Αγίου Δημητρίου,καθαρός και βαμμένος από τα παιδιά των κτιριακών.










 



Η πρώτη προσκυνήτρια....










Χρόνια περίμενε αυτή τη στιγμή.


Η πομπή του επιταφίου καταφθάνει....



Οι μυροφόρες πρώτες προσεγγίζουν τον Αγιο Δημήτριο.


























Ο επιτάφιος της Παναγίτσας πίσω από το ιερό του Αγίου Δημητρίου.









Θερμά συγχαρητήρια στον π. Φιλόθεο και στο εκκλησιαστικό συμβούλιο της ενορίας μας που έφεραν τον επιτάφιο μέχρι τον Άγιο Δημήτριο( το τελευταίο όριο της ενορίας μας).

Εκτενή δέηση υπέρ των εργαζομένων στο Μετρό  από τον π. Φιλόθεο εφημέριο της Κοιμήσεως Θεοτόκου Κολοκυνθους.






Ο π. Φιλόθεος για να αναδείξει το ιστορικό ξωκκλήσι του Αγίου Δημητρίου μας έκανε την μεγάλη τιμή να φέρει τόσο μακριά τον επιτάφιο,χωρίς να λογαριάσει το σωματικό κόπο και την κούραση των αγίων ημερών.



Η Παναγιώτα, ο Θανάσης και η Γιολάντα ηλεκτροδηγοί του Μετρό που βοήθησαν για την υποδοχή του επιταφίου.



Πλήθος κόσμου στον Άγιο Δημήτριο.



































Βαγγέλης,Παναγιώτης,Θανάσης,Σωτήρης,οι ηλεκτροδηγοί παρόντες.




















Ο Κώστας επί τω έργω...

 


















Ο Βαγγέλης,.ο επίσημος φωτογράφος του Αγίου Δημητρίου,που αν και είχε τελειώσει η βάρδιά του,κάθησε και αποθανάτησε με πολύ μεράκι αυτές τις όμορφες στιγμές.Θερμές ευχαριστίες,βοηθειά σου ο Άγιος!